Als je in de kledingsector werkt, heb je misschien wel eens gehoord van de term Digital ID of Digital Passport. Misschien wilde je er meer over weten, maar als je een artikel leest, wordt het snel ingewikkeld. Hoewel we een aantal van deze complexere artikelen hebben, dachten we dat het misschien handig zou zijn om ook een inleiding te schrijven om het uit te leggen, we hopen dat dit artikel helpt.
Waarom praten we eigenlijk over digitale ID in de kledingindustrie?
Tegenwoordig bevat kleding niet veel informatie meer over zichzelf op het fysieke product. Kijk naar het shirt dat je draagt, misschien zit er een merklabel op, een maatlabel en een inhoudslabel dat zegt waar het van gemaakt is. Dat is het waarschijnlijk. Dus als je wilt weten in welke fabriek het is gemaakt, wat het oorspronkelijk kostte of hoe je het kunt recyclen, dan is die informatie misschien wel ergens opgeslagen, maar niet toegankelijk door het kledingstuk gewoon in je hand te houden.
Toegang tot meer dan alleen de zichtbare informatie is de reden waarom Digital ID interessant is voor veel mensen in de kledingindustrie. Overheidsinstanties, individuele personen, merken, detailhandelaren en andere groepen mensen hebben toegang nodig tot informatie over een product om hun werk te kunnen doen. Dit om het artikel te kunnen beheren en het eenvoudiger toegankelijk maken van die informatie door het toevoegen van een Digital ID aan een product is een goede oplossing.
Wat is Digital ID?
Het is een term die gebruikt wordt om veel dingen te beschrijven.
Op een hoog niveau gaat het om het digitaliseren van kledingstukken, waarbij er niet alleen een fysiek product is, maar ook een manier waarop dat product digitaal met elkaar verbonden kan worden.
Je hebt bijvoorbeeld een fysieke telefoon - gemaakt van plastic, metaal en glas. In die telefoon zitten microchips die de telefoon digitaal verbinden.
In het geval van kleding wordt het onderdeel dat de verbinding maakt een trigger of gegevensdrager genoemd. Voorbeelden van deze trigger zijn radiofrequentie-identificatie (RFID), QR-codes, streepjescodes, speciale afdrukken of inkt en Near Field Communication (NFC).
Om de informatie op deze trigger te lezen moet hij gescand worden. Voor elk van de triggers is een andere scanner nodig vanwege de manier waarop de technologie is ontworpen. Als je tegenwoordig bijvoorbeeld naar een restaurant gaat, scan je een QR-code die een website op je telefoon oproept.
Als je naar de supermarkt gaat, wordt de streepjescode op je eten gescand en wordt de prijs opgevraagd.
De gegevens die worden bijgehouden
Vervolgens is het belangrijk om te weten welke gegevens worden bijgehouden. In onze voorbeelden hierboven zijn de gegevens het menu of de prijs. Als een merk een product maakt, wordt er al veel belangrijke informatie bijgehouden die in de toekomst nuttig kan zijn. Informatie zoals waar het product is gemaakt, van welke materialen, kleurstoffen en versieringen het is gemaakt, de oorspronkelijke prijs, het seizoen en jaar waarin het is gemaakt, foto's of zelfs de beschrijving van het artikel op een website. Deze gegevens komen het merk en de klanten ten goede. Maar vandaag de dag is de enige manier om hier toegang tot te krijgen toegang via de interne systemen van het merk.
In een circulaire toeleveringsketen kunnen ook nieuwe gegevens worden gecreëerd en toegevoegd aan een product. Bijvoorbeeld als het wordt doorverkocht of wordt gerepareerd. Er is data van alles wat er met een kledingstuk is gebeurd.
Gegevens bijhouden in een database
Al deze informatie moet vervolgens worden georganiseerd op een manier die ook voor anderen dan het merk toegankelijk is. Merken kunnen deze gegevens opbouwen en organiseren en hun database beschikbaar stellen. En er zijn bedrijven die dat namens een merk kunnen doen. Deze bedrijven zijn gespecialiseerd in het verbinden van de verschillende systemen waarin gegevens zijn opgeslagen.
Mijn telefoon vertelt me bijvoorbeeld aan het eind van de week in één rapport alle apps die ik heb gebruikt en hoe lang. De informatie staat op verschillende plaatsen, maar kan op één plek worden verzameld om het te bekijken.
Tot nu toe hebben we geleerd dat het fysiek nodig is om een trigger aan een kledingstuk toe te voegen. Ten tweede dat de gegevens van dat product zo georganiseerd zijn dat ze na het scannen leesbaar en bruikbaar zijn voor degene die het item gescand heeft.
Dit is de ruggengraat van Digital ID.
Hoe de industrie Digitale ID gaat gebruiken
De manier waarop we de gegevens gebruiken en omgaan met het toevoegen van nieuwe gegevens nadat een product aan een klant is verkocht, is nieuw en spannend. Klanten kunnen hun product opzoeken en meer te weten komen over de geschiedenis ervan. Klanten kunnen zelfs nieuwe gegevens aan de database toevoegen en een verhaal delen over waar en wanneer het artikel gedragen is. Reparateurs hebben toegang tot reparatiegidsen door de trigger te scannen en kunnen dan nieuwe gegevens toevoegen over wat er gerepareerd is.
Klanten en merken kunnen artikelen eenvoudiger doorverkopen en het product naar de juiste recycler sturen als het aan het einde van zijn levensduur is.
In de Europese Unie is er een nieuwe wet die een basis van gegevens van merken vereist, dit zal ook invloed hebben op welke gegevens worden verzameld en bijgehouden.
Hoewel er zoveel mogelijk is, is de kritieke factor dat merken moeten beginnen met het toevoegen van de trigger aan hun artikelen en het in kaart brengen van het systeem voor het toevoegen van gegevens, het beheren van hun database en met wie en hoe ze gegevens willen laten interageren gedurende de levenscyclus van een product.
